Dziewczyny nie miały nic do roboty. Po prostu musiały stać. Długo. W niemiłosiernie palącym słońcu do tego.
- Usmażę się na miękko – jęknęła Hannah.
- Nie przesadzaj – rzekła Caroline – Aż tak gorąco to nie jest.
- Łatwo tobie mówić! Wzięła sobie jedną koszulę, spódniczkę, kamizelkę i jej nie gorąco! – narzekała panna Brown.
- To po co brałaś tyle koszulek? Wiadomo było, że nie będzie padać! – odcięła się panna Miguel.
- Spokojnie, dziewczęta – Vipera usiłowała naśladować dyrektora Cullena. – Nic się nie dzieje, to tylko za dużo tych waszych napojów odurzających.
Nie wytrzymały i zaczęły się śmiać. Jednak akurat w tym momencie podszedł do nich jakiś wysoki mężczyzna z odznaką Biura Aurorów na piersi.
- Panienki pozwolicie ze mną.
Dziewczyny zebrały swoje rzeczy i szły jedna za drugą. Już żadna z nich się nie śmiała. Okazało się, że auror zaprowadził je do prowizorycznego stolika, przy którym czekało już trzech jego, równie ponurych, kolegów. A za nimi znajdowało się wyjście na Saską Kępę. W głowie Vipery już zaczął się układać diabelski plan.
- Różdżki poprosimy – rzekł blondyn, sprawiający wrażenie, że jest tu tylko po to, aby dręczyć wszystkich nieszczęśliwie obecnych na Alei Twardowskiego.
- Chwila, chwila – krzyknęła panna Snape. Dziewczyny ze zdumieniem zatrzymały swoje wyciągnięte ręce z różdżkami. – Co tu się właściwie stało? Dlaczego się nam odmawia wyjścia stąd?
- Proszę nam oddać różdżki i zachowywać się spokojnie… - próbował nieporadnie rozkazywać brunet. Vipera zerknęła na jego odznakę. Jakiś Brzenszczyszczykiewicz.
- Panie Bs… ensinsikiełicz, nie wiadomo mi o tym, abyśmy były podejrzane o dokonanie jakiegoś przestępstwa, a tak panowie wszystkich traktują! Prosimy o wyjaśnienia, czy to takie dziwne?
Przechodniowie stojący za nią kiwali głowami. Tak, ta dziewczyna miała rację. Oni się spieszą, a tu muszą jeszcze czekać na jakieś przesłuchanie, i nawet nie wiadomo, co się stało.
- Jestem księżniczką! – ryknęła Vipera, rozjuszona brakiem reakcji ze strony aurorów. – A to mój dwór! – pokazała ręką dziewczyny. Te, przestraszone, dygnęły i zaczęły udawać wiekowe matrony. – No! Patrzcie! My się śpieszymy na ceremonię z udziałem Jej Królewskiej Mości Elżbiety II – oby żyła wiecznie! – a panowie nas tutaj zatrzymują! – krzyczała na całą aleję. Przechodniowie, niektórzy zdumieni, niektórzy zaś wręcz rozbawieni, patrzyli na dziwaczną grupkę.
- No! – dodała dla pewności Vipera.
- Pani księżniczko, jakkolwiek się pani nazywa, niestety… - próbował podjąć wątek blondyn.
- Nie jestem panią księżniczką! Dla pana, nędznego poddanego, to jestem Jej Książęca Wysokość, Balladyna Pięćdziesiąta Piąta, księżniczka Stepów Czarnomagicznych, cesarzowa ziem Eliksirodobrych, et cetera, et cetera. Na kolana, nędznicy!
Porywająca przemowa plus mistrzowska iluzja stworzona przez jedną z lepszych czarnoksiężniczek w Irlandii sprawiła, iż urzędnicy polskiego Biura Aurorów istotnie padli jej do kolan. I zanim zdążyli się zorientować, dziewczyny już wyszły na Saską Kępę.

* * *
- Vip… Vipera, co… cię… na… pa…dło? – krzyczała zdyszana Anita, biegnąc za dziewczynami.
- Nic! – odkrzyknęła.
Dotarły już do rogu Alej Jerozolimskich i Marszałkowskiej. Był to długi bieg, ale wiadomo że w Irlandii poważnie się traktuje lekcje Quidditcha pod względem praktycznym, także dziewczyny były wysportowane.
Hotel Continental już majaczył im w zasięgu wzroku. Po chwili znalazły się w jego holu.
- Wreszcie jesteście! A my już się baliśmy o was! – krzyknęła Avea Adderly, dyrektorka Triadici.
- Omatko… - wydyszała Caroline.
- Przepraszamy za spóźnienie, profesor Adderly – pałeczkę przejęła Hannah, która zawsze miała odpowiednie podejście do nauczycieli. – Zagapiłyśmy się na wystawę sklepową…
- Oczywiście, ja to rozumiem, tak młode dziewczyny jak wy lubią takie luksusy – mrugnęła okiem Avea. – Chodźcie już na obiad, dopiero co podano do stołu, więc posiłek jest jeszcze gorący.

* * *

James Merlin Cullen krzywo popatrzył na wchodzące do sali dziewczyny. Surowy dyrektor nie przepadał za spóźnieniami.
- Te pięć minut możesz im odpuścić – szepnęła do niego właśnie siadająca Avea.
- No dobrze… - rzekł. – Odpuszczę. Ale nie tak łatwo… Od czasu naszego przyjazdu do Europy te dziewczyny wciąż pakują się w jakieś kłopoty! – stwierdził, przypominając sobie incydenty: z Paryża (ciekawe, czy odbudowali ten spalony kawałek Łuku Tryumfalnego), z Pizy (chociaż i tak ta wieża od dawna chyliła się ku ziemi) czy w końcu ten skandaliczny występ w Berlinie (ale swoją drogą, posłowie niemieckiego sejmu tańczący na Bramie Brandeburskiej… to było coś). A przecież zdążali tylko do Rzeczpospolitej Polskiej na wymianę uczniów! Tylko…

* * *

- Co będziemy robic po obiedzie? – spytała, jak zawsze niezorientowana, Caroline.
- Dyrektor zapowiedział, że jedziemy prosto do Kazimierza.
- Mhm. Do tej akademii?
- Taaa...
- Będzie ciekawie – powiedziała Vipera.
- Nie wątpimy, droga Vipusiu, nie wątpimy.